Daha önce bir klip paylaşmış olduğum Ataraxia, yirmi küsür yıldır müzik yapmakta olan bir İtalyan grubu. Her albümlerinde biraz farklılaşıyorlar, bu yüzden albümleri bağımsız olarak dinlenecek bir grup. Kendilerinden iki albüm koyuyoruz;
Orlando
Orlando, tahmin edilebilir, ağır tempolu, hafif hüzünlü bir neofolk/neoclassical albümü. Virginia Woolf'un aynı isimdeki (Orlando: A biography) kitabına atıfta bulunmakta.
Paris Spleen
Orlando'nun tam aksine çılgın, tutarsız, neşeli bir albüm. Bütün albüm bir çeşit sirk veya kabare havasında geçiyor. Söz-müzik de bu yönde. Alışmak için sabır isteyen, ancak alışınca tadına doyulmayan bir albüm. Albümün adı nereden geliyor çok aşikâr, ancak blogdaki genel kültür seviyesi düşük olduğundan; Charles Baudelaire, en sevdiğim belki.
Francesca Nicoli'nin sesine alışamasam da albümlerini çok ilgi çekici buluyorum.Yine de uzun süre dinlenmiyor.Bir de Funeral in Datça isimli bir şarkıları var ki Datça seyahatleri sırasında gördükleri bir cenazeden etkilenmeleri sonucu yazılmış,kötü bir şarkı.Aynı albümdeki 'Nemrut Dağı' isimli şarkıda da 'dağı' kelimesini daci şeklinde telaffuz ediyor sevgili Francesca.
YanıtlaSilEvet, aynı zamanda kendilerinin "Jarem Gitti" veya "Yarem Gitti" diye bir şarkıları da olacaktı, oldukça alakasız- arabik bir hava vardı onda da. Her albümleri hayran olunası değil, evet, yine de bu iki albüm gerçekten güzel.
YanıtlaSil